“นี่ไม่ใช่การบลัฟ” สก็อตต์ อีแวนส์ประธานเจ้าหน้าที่บริหารของ Mosaic Brands กล่าวถึงคำขู่ของเขาที่จะปิดร้านค้า 300 ถึง 500 แห่งในออสเตรเลียอย่างถาวร เว้นแต่เจ้าของบ้านจะลดค่าเช่า เครือข่ายร้านเครื่องแต่งกายประมาณ 1,300 แห่งของ Mosiac ได้แก่ Katies, Noni B, Rivers, Rockmans, Millers และ Crossroads เนื่องจากร้านค้าปิดชั่วคราวเนื่องจากข้อจำกัดของ COVID-19 จึงมีผลขาดทุน 170.5 ล้านดอลลาร์ ออสเตรเลียในปีจนถึงเดือนมิถุนายน
มีรายงานว่าบริษัทและผู้ค้าปลีกรายอื่นๆ เช่น Premier Investments
(เจ้าของแบรนด์ Just Jeans, Portmans และ Jacqui E) จ่ายค่าเช่าให้กับเจ้าของบ้านในอัตราที่ต่ำหรือไม่มีเลย โดยค่าเช่าควรสะท้อนถึงรายได้และเจ้าของบ้านควรได้รับความเจ็บปวดร่วมกัน
เมื่อสัปดาห์ที่แล้วการเจรจาค่าเช่าของ Mosiac จนหยุดชะงักกับ Scentre Group เจ้าของศูนย์การค้ารายใหญ่ที่สุดของออสเตรเลีย นำไปสู่การปิดร้าน Mosaic 129แห่ง Scentre ยังล็อคประตูร้านค้า 38 แห่งที่เป็นของ Strandbags ผู้ค้าปลีกกระเป๋า ตลาดเช่าค้าปลีกในออสเตรเลียไม่ได้หยุดชั่วคราวเนื่องจากการแพร่ระบาด เป็นการเปลี่ยนแปลงโดยพื้นฐานสำหรับอนาคต
ประวัติศาสตร์แห่งการเติบโต ความขัดแย้ง และการเจรจาต่อรอง แม้ว่าวิกฤตไวรัสโคโรนาจะนำไปสู่จุดเดือด แต่ความตึงเครียดระหว่างผู้เช่าศูนย์การค้าและเจ้าของบ้านได้คุกรุ่นมากว่า 40 ปี เบื้องหลังความขัดแย้งของ Mosaic กับ Scentre คือพลังขับเคลื่อนพื้นฐานระหว่างผู้เช่าและเจ้าของบ้าน พวกเขาต่อสู้เพื่อแย่งชิงผลกำไรจากศูนย์การค้ามาโดยตลอด ด้วยวิกฤต COVID-19 ความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดเริ่มพังทลายลง
ศูนย์การค้าสไตล์อเมริกันแห่งแรกของออสเตรเลีย เปิดในปี 2500 ในย่านชานเมืองเชิร์มไซด์ของบริสเบน มีพื้นที่สำหรับห้างสรรพสินค้า 1 แห่ง ซูเปอร์มาร์เก็ต 1 แห่ง ร้านค้าเฉพาะ 24 แห่ง และที่จอดรถ 650 คัน
ในช่วงปลายทศวรรษ 1970 พวกเขามีประสบการณ์การช็อปปิ้งที่โดดเด่นเหนือกว่า “ถนนสูง” ที่จัดตั้งขึ้นหลายแห่ง พวกเขากลายเป็นศูนย์กลางทางสังคมและการค้า
พวกเขายังได้รับการคุ้มครองโดยกฎหมายการวางแผนที่มีจุดประสงค์เพื่อจำกัดการพัฒนาที่แผ่กิ่งก้านสาขา แต่ก็สร้างการผูกขาดทางภูมิศาสตร์ด้วยการปิดกั้นการแข่งขันในบริเวณใกล้เคียง
ทั้งหมดนี้ทำให้เกิดพื้นที่ค้าปลีกที่มีค่าและเป็นที่ต้องการอย่างมาก
โดยธรรมชาติแล้วเจ้าของกระตือรือร้นที่จะเพิ่มผลกำไรด้วยการขยายพื้นที่เหล่านี้เพื่อดึงดูดผู้ซื้อให้มากยิ่งขึ้น
เรียกร้องให้รัฐบาลเข้าแทรกแซง
แต่เมื่อศูนย์มีขนาดใหญ่ขึ้นและผู้ค้าปลีกเฉพาะรายลงนามในสัญญาเช่ามากขึ้น การร้องเรียนก็เริ่มปรากฏขึ้นเกี่ยวกับการแสวงหาผลประโยชน์และการขึ้นค่าเช่าที่สูงลิ่ว ในช่วงต้นทศวรรษ 1980 การร้องเรียนของผู้เช่าได้กลายเป็นประเด็นสำหรับการเมืองทั้งสองฝ่าย
การล็อบบี้อย่างเข้มข้นนำไปสู่การสอบถามจากรัฐบาลทั่วประเทศ ซึ่งพบหลักฐานเพียงพอที่จะแนะนำการควบคุมตนเองของอุตสาหกรรม และการออกกฎหมายการเช่าพื้นที่ค้าปลีก
แต่พลวัตของพลังพื้นฐานยังคงอยู่ เจ้าของบ้านยังคงมีทำเลที่สะดวกและน่าดึงดูดที่สุดสำหรับร้านค้า พวกเขาสามารถควบคุมสภาพแวดล้อมการค้าปลีกทั้งหมด และแม้แต่รวบรวมข้อมูลการขายของผู้เช่า สถานะการต่อรองของพวกเขาในการเจรจาเช่านั้นแข็งแกร่งมากอย่างสม่ำเสมอ
ศูนย์การค้าที่มีการจัดการที่ดีสามารถรวมกลุ่มผู้เช่าขนาดใหญ่และแตกต่างกันและช่วยให้ศูนย์การค้า ในทางกลับกัน ผู้เช่าในศูนย์มักจะจ่ายค่าเช่าและค่าใช้จ่ายที่สูงกว่าผู้เช่าที่คล้ายกันในแถบช็อปปิ้ง และยอมสละความเป็นอิสระในการดำเนินธุรกิจ
มักจะเป็นความสัมพันธ์ที่มีผลประโยชน์ร่วมกัน แต่ก็มีการแข่งขันระหว่างผู้เช่าและผู้ให้เช่าอยู่เสมอว่าพวกเขาแบ่งปันผลประโยชน์และค่าใช้จ่ายอย่างไร
ข้อโต้แย้งของผู้ค้าปลีกคือค่าเช่าควรขึ้นอยู่กับมูลค่าการเข้าชมของลูกค้าที่ศูนย์การค้าส่งไปยังร้านค้าของตน และลูกค้าเหล่านั้นก็หายไปด้วย COVID-19 ดังที่นักวิเคราะห์Bill Mooney กล่าวไว้ :
ด้วยสัญญาเช่ามีความคาดหวังของลูกค้าจำนวนหนึ่งที่จะเข้ามาในห้างสรรพสินค้าและหาก Nexus นั้นเสีย ก็ใช่ เจ้าของบ้านสามารถยืนยันสิทธิ์ของเขาได้ แต่ผู้ค้าปลีกรายใดที่จะจ่ายค่าเช่าต่อไปและเจ๊ง ?
จะไม่มีใครออกมาจากนี้ผู้ชนะ การต่อสู้เพื่อลดการสูญเสียจะขมขื่น ผู้เสียชีวิตรายแรกจะมีความเสี่ยงมากที่สุด: ผู้เช่ารายเล็กที่สุดที่มีอำนาจต่อรองน้อยที่สุดในสถานการณ์ทางการเงินที่ล่อแหลมที่สุด สิ่งนี้สะท้อนให้เห็นถึงรูปแบบที่กว้างขึ้นของผลกระทบของโรคระบาด
สำหรับเจ้าของบ้านมีคำถามระยะยาว ความขัดแย้งในปัจจุบันจะผลักดันให้ผู้ค้าปลีกหันไปใช้พื้นที่จริงที่เล็กลงอย่างถาวรและลงทุนในหน้าร้านออนไลน์มากขึ้นหรือไม่ มันสร้างความไม่แน่นอนมากขึ้นเกี่ยวกับอนาคตของการค้าปลีกหรือไม่? ความเชื่อใจถูกบั่นทอนลงลึกแค่ไหน?
แนะนำ 666slotclub / hob66
